Wydarzenie towarzyszące:
Wernisaż 9/05/2024, godz.18.00 – Sala Poplenerowa
Prezentowana w Miejskiej Galerii Sztuki wystawa składa się z obrazów, które wyróżnia wyjątkowo wrażliwe operowanie kolorem, bogactwo i kunszt warsztatu oraz siła oddziaływania na widza. Artystka przywiązuje kluczowe znaczenie do koloru – sprawdzania jego właściwości, przemyślanego układu barwnych plam, stopnia nasycenia, kontrastu. W efekcie powstają niepowtarzalne dzieła, w których formę odbieramy jako przekaz duchowy.
Elżbieta Kuraj ur. 1956 w Sosnowcu, jest absolwentką katowickiego Wydziału Grafiki Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie. W 1982 roku uzyskała dyplom z wyróżnieniem w zakresie projektowania książki. Była współzałożycielką Miejskiej Galerii Sztuki „Obok” w Teatrze Małym w Tychach, którą prowadziła w latach 1995-1999. Od roku 1999 do 2012 była pedagogiem w ZSP w Bielsku-Białej. Równocześnie w roku 1999 rozpoczęła pracę na stanowisku pracownika naukowo- dydaktycznego UŚ w Katowicach Wydziału Artystycznego w Cieszynie. W 2012 roku uzyskała tytuł naukowy Profesora. W latach 2012-2016 pełniła funkcję wicedyrektora ds. artystyczno-naukowych w Instytucie Sztuki. Przez 22 lata pracy w IS prowadziła Pracownię Malarstwa. W swojej działalności artystycznej wielokrotnie pełniła funkcję jurora w konkursach sztuki, organizowała sympozja, wystawy malarstwa i emalii artystycznej. Współpracowała z MDSM w Oświęcimiu w realizacji kilkunastu projektów artystycznych w galeriach i ośrodkach muzealnych w Polsce i Niemczech oraz z Fundacją Email Art w realizacji czesko- polskich projektów unijnych. Twórczo zajmuje się malarstwem i emalią artystyczną. Ma na swoim koncie 72 wystawy indywidualne w Polsce i zagranicą, udział w wielu wystawach zbiorowych oraz 23 nagrody i wyróżnienia za twórczość malarską.
*********
Elżbieta Kuraj jest poetką natury, nie opisuje, wyraża jej istotę. Już nie ogląda pejzażu z zewnątrz, to stało się na początku. Teraz jest z nim, w jego świetle, na jego polu. Doskonałe opanowanie warsztatu malarskiego pozwala jej swobodnie czuć się w obszarze płótna, celnie nazywając każdym dotknięciem narzędzia przestrzeń, formę czy zjawisko światła. A idzie za tym migotliwość przekazu, lekkość, atrakcyjność nowej osobistej rzeczywistości. Prywatnej rzeczywistości prowadzonej w rozpoznawalnej stylistyce, naznaczonej spójnej dla wszystkich prac podskórną konstrukcją, ujawniającą również intelektualną pieczę nad powstającym dziełem.
Fragment recenzji prof. Bogdana Wegnera, UAP Poznań
